دیدمت و باختم
باز،بستم چشمانم را؛ اما
اما این بار چشمان بسته ام خاموش نبود،
دنیایم تاریک نشد!
همه نور بود و روشن
بستم چشمانم را و
باز شد چشمه وجودم
به گستردگی بودنت...
تو آمدی و در را گشودم
و بسته شد همه درهای تاریکی
دیدمت و باختم
دین و دل را به یک دیدن!
و رها شدم
از همه بودنی ها و نماندنی ها ...
تو آمدی تا پر کشم
از دیار منِ «من»
و پر شوم از بودن تو...
دیدمت و دیگر ندیدم دیدنی ها را
هست شدند همه نیستی ها
و نیست شدند همه هستی ها
آمدی و . . .
راستی!
تو کی آمدی؟!
زمانی که ثانیه نبود؟
یا
زمانی که "من" ی نبود؟
یا شاید،
زمانی که" زمان" نبود...؟
آمدی و
آمدنت زنده کرد یاد بودنت را
یادی که ز خاطر رفته بود. . .
حال بمان!
بمان تا به یاد آورم عهدمان را
عهدی که بستیم
در زمان بی زمانی
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد